Het is een prachtig verhaal over Gods trouw en Zijn vastberadenheid om hoe dan ook tot Zijn doel te komen. Ik wil vooraf mijn excuses aanbieden omdat ik de woorden ‘ik’ en ‘wij’ vanmorgen vaak ga gebruiken. De start van Calvary Chapel in Nederland ging nogal moeizaam. Het begon toen Marnie, onze vier dochters en ik ons hele hebben en houden in Californië verlieten om als zendelingen naar Nederland te komen om hier Calvary Chapel te pionieren. Ons gezin vertrok vanuit Los Angeles Californië eind 1993 waar het nog zo’n 26 graden was. Toen wij in Nederland aankwamen was het 5 graden onder nul en grauw. Wij zagen de eerste paar weken na aankomst geen zon. Wij hadden als zendingsgezin vanuit de States geen financiële ondersteuning meegekregen omdat wij ervoor gekozen hadden om niet de fondsen te willen werven. Wij gingen dus zonder financiële ondersteuning het zendingsveld in. Na alle kosten hadden wij slechts $1.000,00 over toen wij met z’n zessen in Nederland aankwamen. Ik had geen baan en wij hadden geen woonruimte. Wij verbleven de eerste zes weken bij mijn broer. Wij zaten met z’n negenen in een vierkamerflat. Het enige dat Marnie en ik hadden was een onomstotelijke overtuiging dat wij op dat moment naar Nederland moesten komen. Het duurde ongeveer een jaar voordat we een beetje gesetteld waren in een flat in Katwijk dat de Heere ons gegeven had. Ergens eind 1994 ontstond er, door de contacten die wij gelegd hadden, een huiskring. Eerst in Amsterdam Noord, toen in Katwijk. Deze huiskring bestond uit ons gezin, twee andere gezinnen en nog een aantal singles. Familie Dias en Peter Veelenturf waren erbij. Omdat onze flat al gauw te klein begon te worden zochten wij naar een ruimte waar wij onze samenkomsten konden houden. De eerste openbare plek was een zolder in een oud pand. Wij deelden de zolder met een groep van zo’n twintig kinderen in de basisschool leeftijd die ’s zondags Arabische les kregen. Dit werkte niet voor ons wegens de geluidsoverlast. Kort daarna vonden wij een meer geschikte locatie. Toen wij in deze tweede locatie van start gingen werd het tegelijkertijd veel meer officieel. Wij waren op dat moment geen huiskring meer, maar een kerkgenootschap. Wij startte daar met zo’n vijftien mensen. Binnen 3-6 maanden groeide wij razendsnel in aantal. Toen wij de piek hadden bereikt, bezochten zo’n 100 mensen de zondagsdienst. Maar, mede door de snelle groei op een zwak fundament, door ongunstige omstandigheden en foute beslissingen door mijn persoon, heeft God, na twee jaar in eind 1998 de stekker eruit getrokken. Dit was voor mij persoonlijk de meest moeilijke gebeurtenis en periode in mijn leven sinds ik in 1990 tot geloof in Jezus Christus was gekomen. Wat moest ik nu? Mijn hele reden om m’n gezin naar Nederland toe te slepen was weggevallen! Het doel om Calvary Chapel in Nederland op de kaart te zetten had ik niet bereikt. Ik had daarin zwaar gefaald! Door de pijn werd ik verbitterd. Ik was boos op God, ik was boos op mensen, ik was er klaar mee. Ik had toen voorgenomen om nooit meer in m’n leven een kerk te gaan starten. Als God wilde dat er een Calvary Chapel in Nederland zou komen, dan zou Hij iemand anders daarvoor moeten vinden. Nogmaals, ik was er klaar mee! Wij zaten zwaar in de schuld omdat wij teveel van ons eigen geld in deze church plant hadden gestoken. Om uit de schuld te komen moest ik dus in een zwaar depressieve staat naar beter betaald werk gaan zoeken. In Gods genade waardoor ik kon volharden in het zoeken naar werk had God voor mij een deur geopend om een managementfunctie te bekleden bij Xerox in Amstelveen. Dit heeft er o.a. voor gezorgd dat wij ons huis in Nieuw Vennep hebben kunnen kopen! Dit is een verhaal op zich. Maar goed. Nu ben ik in Nederland met m’n gezin en ik werk fulltime voor Xerox. Voor m’n gevoel hadden wij net zo goed in Californië kunnen blijven want daar werkte ik ook voor Xerox; alleen is het daar veel warmer! Marnie en ik waren allebei totaal gebroken. Onze dochters leidden eronder. Wij wisten niet wat Gods bedoeling hiermee was. Ik had God naar mijn idee gefaald, maar ik was er stellig van overtuigd dat God ons niet naar Nederland toe had gebracht zodat ik hier voor Xerox kon werken. Marnie en ik vroegen God, afzonderlijk van elkaar, jarenlang af of wij terug moesten gaan naar Amerika. Het enige dat God ons al die jaren, afzonderlijk van elkaar gaf, was dat wij in Nederland moesten blijven. Mijn vraag was dan, waarvoor? Waarvoor moeten wij per se in Nederland blijven als wij niet bezig zijn met het pionieren van een Calvary Chapel? Waarom moesten wij per se in Nederland blijven? God zou hierop jaren later pas antwoord geven. Toen wij als gezin in deze woestijn periode zaten leerde wij een zekere Gendro Schijf kennen. Wij woonden toen in Hillegom en Gendro ook. Ergens in het najaar in 2002 nodigde hij ons uit om een keertje te komen kijken in de Meerkerk in Hoofddorp. Gendro vertelde mij dat de voorganger, op dat moment door het Bijbelboek Nehemiah heen ging, en de manier waarop leek een beetje op hoe wij het als Calvary Chapel doen. Nu was het zo dat nadat God de stekker uit de eerste kerk plant had getrokken, ik totaal geen zin had om me aan te sluiten bij een andere kerk. Ik was gebroken, ik had hartzeer en ik was ontzettend kritisch want in mijn optiek deden ze het allemaal fout. Ik had in vier jaar tijd, op aandringen van Marnie hooguit drie of vier zondagsdiensten bijgewoond. Maar goed. Gendro had ons overtuigd en wij gingen als gezin naar de Meerkerk toe. Na de eerste zondag hadden wij besloten om voor vier zondagen lang naar de Meerkerk te gaan en vervolgens zouden wij als gezin onze bevindingen met elkaar delen. Wij zouden er tussentijds niet met elkaar over hebben; alleen met God. Ná de vierde zondag hadden wij onze bevindingen met elkaar besproken en het was unaniem dat wij vonden dat God ons ertoe aan het bewegen was om ons aan te sluiten bij de Meerkerk. Dit hadden wij eind oktober 2002 gedaan. Eenmaal deze beslissing genomen te hebben had ik een afspraak met de voorganger gemaakt en ik had hem alles verteld over onze situatie. Hij ontfermde zich over ons en zei tegen mij dat wij als gezin in de Meerkerk tot rust mochten komen en dat hij ons in bescherming zou nemen in de zin dat er niet aan ons getrokken zou worden om mee te helpen in de bediening. Wij gingen als gezin dus elke zondag naar de eredienst en leerde mensen kennen. De eerste zes maanden hadden wij ons nergens voor opgegeven, maar op een gegeven moment kon ik niet langer niets doen. Marnie en ik hadden ons opgegeven voor gebedsgroepen, een introductiekring, en we kwamen in contact met de jeugdleider die ons heel voorzichtig aan het rekruteren was. Nu, lang verhaal kort, voordat het eerste jaar over was waren Marnie en ik betrokken geraakt bij het jongerenwerk. Onze dochters zaten op jongerenkringen en zo raakte wij betrokken in het bouwen van de Meerkerk. Binnen no time leidde Marnie en ik jongerenkringen bij ons thuis, zo hebben wij familie de Haan leren kennen want Roelof zat bij mij op kring. Tevens mocht ik een team van tien jongerenkringleiders coachen en daarnaast mocht ik ook een leiderskring leiden dat bestond uit o.a. oudsten en hun vrouwen. God zegende alles dat Hij ons gegeven had om te doen en wij voelde ons ook echt gezegend. God gebruikte deze tijd om mij te helen en om mij opnieuw klaar te stomen voor het volgend hoofdstuk. Gedurende deze periode bleven Marnie en ik verbonden met de Calvary Chapel beweging. Ondanks dat ik voelde dat ik God en Calvary Chapel gefaald had gingen wij elk jaar nog steeds naar de Missions Conferentie in Oostenrijk. Echtparen zoals Brian en Cheryl Brodersen en David en Inga-Lill Guzik bleven Marnie en mij bemoedigen in het blijven in Nederland. Zij waren ervan overtuigd dat God nog niet klaar met ons was. Omdat deze voorgangers een groot netwerk in de States hadden, vroeg ik aan hun om te kijken of er niet iemand was die zich geroepen wist om in Nederland een Calvary Chapel te starten. Ik zei dat Marnie en ik deze mensen wel zouden kunnen helpen, assisteren. Tot mijn verbazing én frustratie was er niemand, en beiden zeiden elke keer wanneer ik het hierover had dat zij geloofden dat God Marnie en míj juist in Nederland heeft geplaatst om in Nederland Calvary Chapel te pionieren. Begrijp goed dat ik het geloof daarin kwijt was. Ik had nog steeds het idee dat omdat ik God gefaald had, dat Hij op dit gebied klaar met mij was. Ik had het idee om ooit weer een Calvary Chapel te starten al lang opgegeven want ik zag het echt niet! Dit ging een aantal jaar zo door, totdat ongeveer twee en half jaar nadat wij ons bij de Meerkerk aangesloten hadden God tijdens de Missions Conferentie iets in mijn hart begon te beroeren. Ik weet niet meer hoe het precies ging, maar ik weet dat God heel duidelijk tot me sprak en zei dat ik niet te comfortabel moest raken in het dienen in de Meerkerk, want Hij heeft ons naar Nederland toe gestuurd om een Calvary Chapel te pionieren en niet om in de Meerkerk te blijven ‘luieren’. Toen dit mij overkwam vertelde ik dit aan Marnie. Zij zei: laten we ervoor in gebed gaan. Totdat wij iets anders van God te horen kregen bleven Marnie en ik heerlijk in de Meerkerk dienen. Maar de stem van God, om niet geworteld te raken in de Meerkerk, begon steeds luider te worden en vaker te klinken. Op een gegeven moment had ik een lijst opgesteld met redenen waarom ik nooit meer een Calvary Chapel zou willen opstarten. Marnie en hadden besloten om in gebed met deze bezwaren naar God toe te gaan. Ondertussen begon God aan mijn lijst met bezwaren te werken waardoor Marnie en ik steeds meer bevestiging van God kregen dat Hij ons toch echt in die richting aan het bewegen was. Ik had aan het hoofd van het kringenwerk in de Meerkerk verteld dat Marnie en ik geloofde dat God ons aan het bewegen was. Hij vond het enerzijds erg jammer, maar anderzijds ook wel spannend voor ons. Hij en ik hadden besloten om hier samen ernstig voor in gebed te gaan. Vervolgens bleef God aan die lijst werken en hij bleef ons bewegen. In het voorjaar van 2006 had ik besloten om het kerkelijk seizoen af te maken en dat ik mijn taken als kringleider coach en kringleider aan het einde van het seizoen neer zou leggen. In de zomer van 2006 gingen wij wederom naar de Missions Conferentie in Oostenrijk en daar spraken wij Brian Brodersen, voorganger van CC Costa Mesa. Ik vertelde hem wat God in het afgelopen jaar met Marnie en mij aan het doen was. Ik vertelde hem ook dat wij geloofden dat God ons binnenkort zou bewegen om uit de Meerkerk te stappen om de draad op te pakken met het stichten van een Calvary Chapel. Lang verhaal kort, Brian gaf aan dat zodra God ons het groen licht gaf om op zoek te gaan naar een ruimte waarin wij onze zondagsdiensten kunnen houden, dat CC Costa Mesa ons zou helpen door de eerste zes maanden huur te gaan betalen. Dit was voor ons een zeer grote bevestiging, want een van de bezwaren was dat er in het verleden niet genoeg geld was om de huur te kunnen betalen. Nu zei God in feite dat Hij ervoor zou zorgen dat wij aan de start van deze nieuwe geloofsonderneming een financiële boost zouden krijgen. Mede hierdoor konden Marnie en ik er niet meer omheen dat God ons aan het bewegen was om uit onze comfort zones te stappen om opnieuw een Calvary Chapel te gaan starten. Toen wij thuiskwamen van de Missions Conferentie maakte ik een lijstje met de namen van mensen aan wie wij onze vernieuwde visie voor een Calvary Chapel wilde delen. Ik had de mensen op de lijst gevraagd om op zaterdag bij ons te komen want ik had iets belangrijk met hun te delen. Op die bewuste zaterdag, 02 september 2006 kwamen wij met 8 volwassenen en vier tienermeiden samen en wij besloten om elke dinsdagavond samen te komen om te gaan bidden voor de start van de Calvary Chapel. Elke dinsdag baden wij voor specifieke dingen die wij nodig hadden en elke dinsdag mochten wij God danken voor de dingen waarin Hij had voorzien. Gedurende deze periode had ik regelmatig ruggespraak met Brian Brodersen, Wayne Taylor en David Guzik. Alle drie baden vurig voor ons en alle drie gaven mij goddelijke counsel. Ergens in december, dus zo’n drie maanden nadat wij gestart waren met bidden, hadden wij een locatie gevonden waar wij onze zondagsdiensten konden houden. Op 3 december stuurde ik een e-mail naar Brian Brodersen toe om te melden dat wij een locatie hadden gevonden, wat het zou kosten en dat wij een startdatum in januari 2007 in gedachten hadden. Vijf dagen later kreeg ik van onze Missions Pastor een e-mail terug met de mededeling dat CC Costa Mesa ons een cheque zou toesturen voor een bedrag van $15.000,00. Het was nogal vroeg in de ochtend toen ik dat mailtje opende dus ik moest echt goed kijken naar wat daar stond. Vervolgens had ik een mailbericht teruggestuurd met de vraag of het inderdaad om vijftien duizend dollar ging. Hij belde me op om mij ervan te verzekeren dat het inderdaad om dat bedrag ging. Wij gingen op zondag 7 en 14 januari 2007 op locatie proefdraaien met ons klein groepje van twaalf mensen, en op 21 januari hielden wij een feestelijke openingsdienst. Calvary Chapel 2.0 was geboren en nu zijn wij al ruim elf jaar verder. Wat in dit verhaal het allerbelangrijkst is, is dat God getrouw was, is en het altijd zal zijn. God riep ons gezin om naar Nederland toe te komen met een doel. En God is Zijn doel aan het vervullen. Het gaat niet om Calvary Chapel. Calvary Chapel is slechts een middel. God gebruikt dit middel om van de mensen in Nederland discipelen van Jezus Christus te maken. Het feit dat wij nu elf jaar bestaan is daar het bewijs van. Romeinen 11:29 – “De genade die God schenkt neemt hij nooit terug, wanneer hij iemand roept maakt hij dat niet ongedaan.” (NBV) Dus, zoals de God van de Bijbel Marnie en mij genade heeft geschonken schenkt Hij vanmorgen ook Zijn genade aan jou. Hij geeft en neemt niet terug. Zoals God Marnie en mij tot Zich had geroepen, roept Hij vanmorgen ook jou. En dan maakt het niet uit wie je bent of wat je gedaan hebt, God krabbelt niet terug. 2 Timotheüs 2:13 – “Als wij ontrouw zijn, blijft Hij getrouw. Hij kan Zichzelf niet verloochenen.” Numeri 23:19 – “God liegt niet, zoals de mensen, verandert niet van gedachten, zoals wij. Hij zal nooit iets beloven en het nalaten, iets aankondigen en het niet laten doorgaan.” (GNB) Dit avontuur dat Marnie, onze meiden en ik aan het beleven zijn gaat niet om Calvary Chapel, maar om Jezus Christus. Jezus is voor onze zonden gekruisigd zodat wij met God verzoend kunnen worden en een levende relatie met Hem kunnen hebben. Jezus is voor onze zonden gekruisigd om vergeving mogelijk te maken; en dan niet alleen vergeving, maar ook om onze schuldgevoelens geheel weg te nemen. Jezus is na zijn kruisiging uit de dood opgestaan waardoor de wedergeboren mens de garantie heeft gekregen dat hij/zij nooit zal sterven, maar in een volmaakte en verheerlijkte staat voor eeuwig met Jezus zal leven. Wijlen Dr. Billy Graham had ooit gezegd dat als wij het nieuws zouden vernemen dat hij overleden is, dan is dat een leugen. Hij zei dat hij vanaf dat moment nog meer levend is dan ooit tevoren. Hij is niet overleden, hij is slechts verhuisd. Voor de wedergeboren christen is de lichamelijke dood slechts een overgang tot de heerlijkheid. Dit alles is mogelijk gemaakt doordat Jezus gekruisigd is en opgestaan uit de dood. Dit is dan ook de reden waarom God ons in Nederland heeft gehouden; om deze boodschap in Nederland bekend te maken.