Ik ga zelf elke zondag naar de kerk, ik ben vaak ook druk bezig met dingen opbouwen en dat soort zaken. Het grote gevaar van kerk zijn, het grote gevaar van druk zijn als mensen in de kerk, denk ik, is dat we geen oog meer hebben voor mensen. We verliezen de mensen uit het oog die God in ons leven geplaatst heeft. Wat ik hiermee bedoel is dat we toegaan naar een situatie dat we niet meer (willen) weten hoe het met mensen gaat. De vraag ‘hoe gaat het?’ is heel erg ingeburgerd als een standaardvraag. Het is een onderdeel van een begroeting, in de plaats van een oprechte vraag te zijn die we aan elkaar stellen. Een vraag die gebruikt kan worden om te zien hoe het met onze mede-gelovigen gaat, of we nog ergens voor kunnen bidden, of we iemand kunnen helpen.
Ik denk dat ik niet kan tellen hoe vaak ik in de kerk die vraag gehoord heb. Wat ik me wel goed kan herinneren is dat ik vaak helemaal niet eerlijk antwoord. Het is heel makkelijk om die vraag te stellen zonder het (echte) antwoord te willen weten; tegelijkertijd is het heel makkelijk om die vraag te krijgen en niet eerlijk te antwoorden.
De belangrijkste eigenschap voor echtheid in de kerk, voor oprechtheid in de kerk is liefde. Dat klinkt misschien heel raar, maar liefde is precies dat wat er mist in de kerk. Liefde is dat wat God aan ons geeft: “De vrucht van de Geest is liefde” (Galaten 5:22a). Deze liefde uit zich in blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing.
Op het moment dat ik een kerk binnenloop en er liefde die zich uit in oprechte blijdschap, blijdschap omdat ik er die dag ben, zou dat niet geweldig zijn? Dat zou het voor mij makkelijker maken om echt te laten weten hoe het met me gaat, dan wanneer er geen blije liefde is.
Als ik een kerk binnenkom waar er een liefdevolle vrede heerst (wat niet betekent dat het niet gezellig druk kan zijn), vind ik het makkelijker om mijn masker af te doen en mijzelf te zijn.
Een kerk waar er liefdevol geduld is, waar men echt oprecht naar mij luistert als ik iets aan het vertellen bent, of mensen het met mij eens zijn of niet, maakt dat het niet makkelijker om oprecht te zijn?
Waar gelovigen samenkomen en er liefdevol geduld is, dus een foutje maken mag, een kopje koffie laten vallen zorgt niet voor scheve gezichten, etc. Ik vind dat heel fijn en zou sneller geneigd zijn om oprecht te zijn, dan wanneer dat liefdevolle geduld er niet is. Dit zou het ook makkelijker maken om uiteindelijk misschien wel iets uit mijn hart te delen.
Een kerk vol liefdevolle goedheid, wat ook wel vriendelijkheid kan zijn, daar voelen we ons toch sneller op ons gemak? Ik wel, vriendelijkheid bij binnenkomst, mensen die heel vriendelijk een kopje koffie aanreiken, maar ook vriendelijke mensen die een praatje komen maken na de dienst, dat zijn allemaal dingen die een kerk aangenaam maken. Allemaal dingen die het makkelijker maken om oprecht te zijn.
Een kerk vol geloof, liefdevol geloof, dat vind ik echt geweldig. Ik hoef het daar niet met iedereen over alles eens te zijn, ik kan mijzelf zijn.
Liefdevolle zachtmoedigheid naar mensen, ook dat is zo´n geweldig iets dat elke kerk zou moeten hebben. Kijk maar naar Jezus, Hij was heel zachtmoedig, Hij was heel liefdevol. Willen wij niet allen worden zoals Hij en dus ook liefhebben zoals Hij liefheeft? (Efeze 5:1-2)
Liefdevolle zelfbeheersing, mensen die zichzelf kunnen beheersen, mensen die niet snel boos worden, die niet alleen maar hun eigen mening hoeven door te drammen, ik vind het heerlijk om dat mee te maken. Dat is weer een eigenschap die het makkelijker maakt om mijzelf te zijn, want ik weet dat er geen rare uitbarstingen (van woede, o.i.d.) zullen zijn.
Mijn hoop is dat “we”, de kerk, meer deze liefde zullen zoeken, meer om deze liefde zullen vragen aan God. De Bijbel leert ons dat God onze gebeden verhoort als wij bidden naar Zijn wil (1 Johannes 5:14), ik denk dat bidden voor meer liefde in de kerk een gebed naar Zijn wil is.
Wat dit gebed wel vereist, wat deze liefde vereist, is overgave. Overgave van ons vlees aan God, zoals de Bijbel het noemt, en overgave van onszelf, van ons alles, aan God. In ons leven kan slechts 1 iets/Iemand de belangrijkste zijn; het is óf God, óf iets/iemand anders. Op het moment dat we, dat ik, de liefde van God willen hebben in ons eigen leven, zal God de allerbelangrijkste moeten zijn in mijn leven, in jouw leven, maar ook in de kerk. De liefde van God zal moeten regeren in de kerk, in ieders leven, om mensen de ruimte te geven om echt te zijn.
Wat misschien wel het engste van allemaal is, is om zelf te beginnen met echt en oprecht te zijn. Ben ik echt en oprecht naar de mensen om mij heen? Zeg ik het gewoon als het tegenzit? Beantwoord ik de vraag over hoe het gaat eerlijk, of geef ik een makkelijk (/gelogen) antwoord en houd ik mijn masker op? Ik wil mij uitstrekken naar de liefde van God, ik wil mij overgeven aan de liefde van God; liefde voor mij en liefde voor mensen om mij heen. Ik wil echt zijn, ik wil oprecht zijn, ik wil anderen de ruimte geven om echt en oprecht te kunnen zijn. Ik weet dat ik dit nooit zal kunnen.
‘Heere God, ik heb U nodig, leid mij alstUblieft, ik kan niet liefhebben, want zo zit ik niet in elkaar. Ik kan niet echt zijn, ik kan niet oprecht zijn, dat zit niet in mij; maar dat zit wel in U. Vergeef mij aUb wanneer ik U niet volg, wanneer ik mensen om mij heen niet liefheb zoals U dat van mij vraagt. Geef mij aUb Uw liefde, Uw hart voor mensen, verander mij aUb naar Uw wil. Ik heb U nodig.’
Doe jij mee?