Vers 16-20 – “¹⁶En de elf discipelen zijn naar Galilea gegaan, naar de berg waar Jezus hen ontboden had. ¹⁷En toen zij Hem zagen, aanbaden zij Hem, maar sommigen twijfelden. ¹⁸En Jezus kwam naar hen toe, sprak met hen en zei: Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde. ¹⁹Ga dan heen, onderwijs al de volken, hen dopend in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, hun lerend alles wat Ik u geboden heb, in acht te nemen. ²⁰En zie, Ik ben met u al de dagen, tot de voleinding van de wereld. Amen.”

Nadat Jezus uit de dood is opgestaan zei Jezus dat Hem is gegeven alle macht in hemel en op aarde. M.a.w. er is geen hogere macht die boven Jezus staat. Hij is het!!

En het mooie hiervan is dat het ons mogelijk gemaakt is om Hem persoonlijk te leren kennen en samen met Hem Zijn werk hier op aarde te mogen doen. Wij zijn in zekere zin Zijn collega’s!

De opdracht is simpel: “¹⁹Ga dan heen, onderwijs al de volken (maak alle volken tot Mijn discipel), hen dopend in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, hun lerend alles wat Ik u geboden heb, in acht te nemen.”

Dit is waartoe elke wedergeboren christen geroepen is. Dit is het levenswerk van elke wedergeboren christen.

Natuurlijk horen wij naar school toe te gaan, of naar ons werk, of doen wat wij in ons dagelijks leven horen te doen, maar ondanks dat moeten wij altijd bewust zijn van de Grote Opdracht.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik voor mijn gevoel in het afgelopen jaar niet bepaald succesvol ben geweest in het uitvoeren van de Grote Opdracht.

Natuurlijk heb ik verschillende mensen gediscipeld en ik heb jullie Gods Woord gegeven, ik heb heel wat gebeden, maar qua aantallen in onze kerk heb ik geen nieuwe mensen tot geloof geholpen of nieuwe discipelen gemaakt, of mensen te gedoopt. In dat opzicht heb ik God niet echt veel in onze kerk zien doen.

Tot 2015 hadden wij wel altijd mensen die tot geloof waren gekomen of mensen die wij mochten dopen, maar als ik nu naar onze gebedslijst kijk dan staan daar geen nieuwe namen op.

Dus, ik vroeg me af en ik vroeg het aan God waar dat aan zou kunnen liggen, en het antwoord die ik op deze vraag heb gekregen is te vinden in Mattheüs 13:53-58.

Mattheüs 13:53-58 – “⁵³En toen Jezus deze gelijkenissen geëindigd had, gebeurde het dat Hij vandaar vertrok. ⁵⁴En Hij kwam in Zijn vaderstad en onderwees hen in hun synagoge, zodat zij versteld stonden en zeiden: Waar heeft Deze die wijsheid en krachten vandaan? ⁵⁵Is Dit niet de Zoon van de timmerman? En heet Zijn moeder niet Maria, en Zijn broers Jakobus en Joses, en Simon en Judas? ⁵⁶En Zijn zusters, zijn zij niet allen onder ons? Waar heeft Deze dan dit alles vandaan? ⁵⁷En zij namen aanstoot aan Hem. Maar Jezus zei tegen hen: Een profeet is niet ongeëerd, behalve in zijn vaderstad en in zijn huis. ⁵⁸En Hij deed daar niet veel krachten vanwege hun ongeloof.”

Natuurlijk is de Grote Opdracht aan mij/ons gegeven om daar persoonlijk mee aan de slag te gaan, maar uiteindelijk is het Jezus Zelf die het bovennatuurlijk werk door ons heen verricht.

En hier staat zwart op wit dat Jezus in Zijn vaderstad en onder zijn familieleden niet veel krachten, oftewel niet veel bovennatuurlijke werken deed vanwege hun ongeloof.

Hierin zie ik dat het mogelijk is dat mijn en jouw ongeloof het werk dat Jezus door ons heen wil doen kan verhinderen, kan tegenhouden.

Ik geloof dus dat mijn ongeloof en jullie ongeloof de grootste hindernis zou kunnen zijn om in 2016 te slagen in het vervullen van de Grote Opdracht.

Om dit in de juiste perspectief te zien, moeten we gaan kijken naar de geschiedenis van Israël om te zien wat destijds de verstrekkende gevolgen van ongeloof waren.

Numeri 13

Vers 1-3 – “¹De HEERE sprak tot Mozes: ²Stuur mannen voor u uit om het land Kanaän te verkennen, dat Ik aan de Israëlieten geven zal; u moet één man per stam van zijn vaderen sturen, elk een leider onder hen. ³Mozes stuurde hen uit de woestijn Paran, op bevel van de HEERE…”

Op dit moment waren de Israëlieten op weg naar het beloofde land. In Jozua 1 staat dat God het beloofde land reeds aan Israël had gegeven; zij hoefden het alleen nog in bezit te nemen.

Hier in Numeri 13 geeft God het bevel om het beloofde land te gaan verkennen.

Onthoudt dat God het bevel aan Mozes gaf en vervolgens gaf Mozes het bevel door aan de mannen die hij erop uit moest sturen.

Vers 17-25 – “¹⁷Mozes stuurde hen om het land Kanaän te verkennen, en hij zei tegen hen: Ga hier het Zuiderland in, en ga dan het bergland in, ¹⁸en bekijk het land, hoe het is, en het volk dat er woont, of het sterk is of zwak, of het gering in aantal is of talrijk. ¹⁹En kijk hoe het land is waarin het volk woont, of het goed is of slecht, en hoe de steden zijn waarin het woont, of het in tentenkampen woont of in vestingen. ²⁰Kijk ook hoe de grond is, of die vruchtbaar is of schraal, en of er bomen zijn of niet. Vat moed en neem wat van de vruchten van het land mee. Die dagen waren namelijk juist de dagen van de eerste vruchten van de druiven. ²¹Zij gingen op weg en verkenden het land, van de woestijn Zin tot Rehob, bij Lebo-Hamath. ²²Zij gingen het Zuiderland in en kwamen tot aan Hebron, en daar woonden Ahiman, Sesai en Talmai, nakomelingen van Enak. Hebron nu was zeven jaar eerder gebouwd dan Zoan in Egypte. ²³Daarna kwamen zij aan in het dal Eskol en sneden daar een rank af met één tros druiven, die zij met zijn tweeën aan een draagstok moesten dragen. Ook namen zij wat granaatappels en wat vijgen mee. ²⁴Die plaats noemde men het dal Eskol vanwege de tros die de Israëlieten daar afgesneden hadden. ²⁵Daarna keerden zij terug van het verkennen van het land, na verloop van veertig dagen.”

Nu, so far so good. Ze hebben gedaan wat hun opgedragen werd.

Vers 26-29 – “²⁶Zij gingen op weg en kwamen bij Mozes en bij Aäron, en bij heel de gemeenschap van de Israëlieten, in de woestijn Paran, bij Kades. En zij brachten aan hen en heel de gemeenschap verslag uit en toonden hun de vruchten van het land. ²⁷Zij vertelden het Mozes en zeiden: Wij zijn in dat land gekomen waarheen u ons gestuurd hebt, en werkelijk, het vloeit over van melk en honing, en dit is zijn vrucht. ²⁸Het volk echter dat in dat land woont, is sterk, de steden zijn versterkt en heel groot, en ook hebben wij daar nakomelingen van Enak gezien. ²⁹In het Zuiderland woont Amalek, in het bergland wonen de Hethieten, de Jebusieten en de Amorieten, aan de zee en aan de oever van de Jordaan wonen de Kanaänieten.”

Op eerste gezicht lijkt dit op een objectief verslag, maar zoals zij het hier brengen, proeven wij dat zij nogal onder de indruk zijn van hoe groot en hoe sterk het volk is die God moet gaan veroveren.

Ondanks dat God expliciet gezegd had dat Hij het land reeds aan hun gegeven had, werden zij wegens de omstandigheden ongelovig.

Ze zagen wel dat het land goed was, maar wegens de moeilijkheidsgraad van de situatie, zou het in hun ogen onmogelijk zijn om het land te veroveren.

Hoe logisch en hoe realistisch hun evaluatie van de situatie ook klonk, uitte zij hiermee hun ongeloof. Kijk wat er gebeurt:

Vers 30 – “³⁰Toen bracht Kaleb het volk tegenover Mozes tot bedaren, en zei: Laten wij vrijmoedig optrekken, wij zullen het land in bezit nemen, want wij zullen het zeker overmeesteren.”

Wat geweldig is het om een Kaleb, die vol van geloof is, als teamgenoot te mogen hebben.

Van de twaalf mannen die het land verkenden, was hij op dit moment de enige die zijn geloof uitte.

Zometeen zullen we zien dat ook Jozua vol van geloof is, maar dan nog, zijn zij alleen met z’n tweeën, de andere tien kampte met ongeloof.

Kijk wat het ongeloof van de tien met hun doet én wat de gevolgen daarvan zijn.

Vers 31-33 – “³¹Maar de mannen die met hem opgetrokken waren, zeiden: Wij kunnen tegen dat volk niet optrekken, want het is sterker dan wij. ³²En zij lieten een kwaad gerucht uitgaan bij de Israëlieten over het land dat zij verkend hadden, door te zeggen: Het land waar wij doorgetrokken zijn om het te verkennen, is een land dat zijn inwoners verslindt, en heel het volk dat wij in het midden daarvan gezien hebben, bestaat uit mannen van grote lengte. ³³Wij hebben er ook reuzen gezien, nakomelingen van Enak, afkomstig van de reuzen. Wij waren in onze eigen ogen als sprinkhanen, en zo waren wij ook in hun ogen.”

Dit is zo ontzettend triest! Door hun ongeloof waren zij niet bereid om Mozes, hun door God aangestelde leider te gehoorzamen waardoor zij uiteindelijk God niet gehoorzaamde.

Het is al erg genoeg dat deze tien zelf niet in Gods Woord geloofde. Dat kan, dat is hun zaak, maar hier zien wij wat ongeloof in een Megakerk zoals Israël kan doen.

Trouwens het woord kerk betekent simpelweg een gemeenschap van mensen die door God uit de wereld geroepen zijn om Hem op aarde te vertegenwoordigen.

Dit was Israël’s roeping en dat is ook de roeping van de kerk van Jezus Christus.

Dus, als ik Israël een kerk noem dan bedoel ik daarmee dat zij een groep uitgeroepenen zijn.

Om hun eigen ongeloof te rechtvaardigen gingen deze tien mannen dingen verzinnen en doorvertellen die helemaal niet waar zijn, waardoor hun ongeloof zich verspreidde tot bijna heel het volk.

Kijk hoe krachtig ongeloof is en hoe snel en hoe makkelijk het zich in de kerk verspreid.

Numeri 14

Vers 1-4 – “¹Toen begon heel de gemeenschap luid te weeklagen en bleef het volk in die nacht luid jammeren. ²Al de Israëlieten morden tegen Mozes en tegen Aäron. Heel de gemeenschap zei tegen hen: Waren wij maar in het land Egypte of in deze woestijn gestorven! Waren wij maar gestorven! ³Waarom brengt de HEERE ons dan naar dit land, zodat wij door het zwaard vallen, en onze vrouwen en onze kleine kinderen tot prooi worden van de vijand? Zou het niet beter voor ons zijn naar Egypte terug te keren? ⁴En zij zeiden tegen elkaar: Laten wij een hoofd aanstellen en naar Egypte terugkeren!”

De hele gemeenschap werd door het ongeloof van de tien beïnvloed, en het gevolg was dat heel Israël tegen Mozes en Aäron gingen morren, oftewel, protesteren.

Door hun ongeloof geloofden zij niet in Gods plan, zij geloofden niet in het beloofde land.

Zij geloofden niet dat God Mozes geroepen en aangesteld had om hun voorganger te zijn. Zij geloofden ook niet dat Aäron en later ook Jozua en Kaleb door God aangesteld waren als leden van het leiderschap.

En door hun ongeloof wilde zij een nieuwe voorganger aanstellen die hun terug zou leiden naar Egypte.

Door hun ongeloof kwamen zij in opstand!

Vers 5-9 – “⁵Toen wierpen Mozes en Aäron zich met hun gezicht ter aarde, voor heel de verzamelde gemeenschap van de Israëlieten. ⁶En Jozua, de zoon van Nun, en Kaleb, de zoon van Jefunne, twee van hen die het land verkend hadden, scheurden hun kleren, ⁷en zeiden tegen heel de gemeenschap van de Israëlieten: Het land waar wij doorgetrokken zijn om het te verkennen, is een bijzonder goed land. ⁸Als de HEERE ons genegen is, zal Hij ons in dat land brengen en zal Hij het ons geven, een land dat overvloeit van melk en honing. ⁹Alleen, kom tegen de HEERE niet in opstand, en u, wees niet bevreesd voor de bevolking van het land, want zij zijn ons tot voedsel, hun schaduw is van hen geweken, en de HEERE is met ons. Wees niet bevreesd voor hen!”

Mozes en Aäron die het klappen van de zweep kennen weten dat het geen zin heeft om op dit moment met de mensen te gaan praten, dus vallen zij neer in gebed tot God.

Jozua en Kaleb daarentegen, die zijn jong en optimistisch en denken dat zij de mensen toch nog over de streep kunnen trekken. Maar, kijk hoe de kerk reageert.

Vers 10 – “¹⁰Toen zei heel de gemeenschap dat men hen met stenen moest stenigen. Maar de heerlijkheid van de HEERE verscheen in de tent van ontmoeting, voor al de Israëlieten.”

De hele gemeenschap wilde het leidersteam stenigen, maar toen verscheen God en Hij greep in!

Vers 11-25 – “¹¹En de HEERE zei tegen Mozes: Hoelang zal dit volk Mij nog verwerpen? En hoelang zullen zij niet in Mij geloven, ondanks al de tekenen die Ik in het midden van hen gedaan heb? ¹²Ik zal het met de pest treffen en Ik zal het verstoten, en Ik zal u tot een groter en machtiger volk maken dan dit is. ¹³Maar Mozes zei tegen de HEERE: Dan zullen de Egyptenaren het horen; immers, U hebt door Uw kracht dit volk uit hun midden geleid. ¹⁴Zij zullen het zeggen tegen de inwoners van dit land, die gehoord hebben dat U, HEERE, in het midden van dit volk bent, dat U oog in oog gezien wordt, HEERE, en dat Uw wolk boven hen staat, en dat U overdag in een wolkkolom voor hen uit gaat en ’s nachts in een vuurkolom. ¹⁵Zou U dit volk als één man doden, dan zullen de volken die bij geruchte van U gehoord hebben, zeggen: ¹⁶Omdat de HEERE dit volk niet in het land kon brengen dat Hij hun gezworen had, daarom heeft Hij hen in de woestijn afgeslacht. ¹⁷Nu dan, laat toch de kracht van de Heere groot worden, zoals U gesproken hebt: ¹⁸De HEERE is geduldig en rijk aan goedertierenheid, Hij vergeeft de ongerechtigheid en de overtreding, Hij houdt de schuldige zeker niet voor onschuldig en vergeldt de ongerechtigheid van de vaderen aan de kinderen, tot in het derde en het vierde geslacht. ¹⁹Vergeef toch de ongerechtigheid van dit volk, overeenkomstig de grootheid van Uw goedertierenheid, en zoals U dit volk vergeven hebt, vanaf Egypte tot hiertoe. ²⁰De HEERE zei: Op uw woord heb Ik hun vergeven. ²¹Echter, zo waar Ik leef, de hele aarde zal met de heerlijkheid van de HEERE vervuld worden! ²²Want al de mannen die Mijn heerlijkheid gezien hebben en Mijn tekenen, die Ik in Egypte en in de woestijn gedaan heb, en die Mij nu al tien keer op de proef gesteld hebben en niet naar Mijn stem hebben geluisterd, ²³zij zullen het land dat Ik hun vaderen gezworen heb, niet zien! Ja, geen van allen die Mij verworpen hebben, zullen het zien! ²⁴Maar Mijn dienaar Kaleb, omdat in hem een andere geest was en hij erin volhard heeft Mij na te volgen, hem zal Ik brengen in het land waar hij geweest is, en zijn nageslacht zal het in bezit nemen. ²⁵De Amalekieten en de Kanaänieten wonen in het dal. Keer morgen om en trek verder de woestijn in, in de richting van de Schelfzee.”

In vers 1-4 lezen wij dat heel de gemeenschap tegen Mozes en Aäron protesteerde. In vers 10 lezen wij dat zij hun leiders wilde stenigen. Zij protesteerde en rebelleerde tegen hun leiders, maar God ziet dat anders, God zegt:

Vers 11 – “Hoelang zal dit volk Mij nog verwerpen? En hoelang zullen zij niet in Mij geloven, ondanks al de tekenen die Ik in het midden van hen gedaan heb?”

Vers 22-23 – “²²Want al de mannen die Mijn heerlijkheid gezien hebben en Mijn tekenen, die Ik in Egypte en in de woestijn gedaan heb, en die Mij nu al tien keer op de proef gesteld hebben en niet naar Mijn stem hebben geluisterd, ²³zij zullen het land dat Ik hun vaderen gezworen heb, niet zien! Ja, geen van allen die Mij verworpen hebben, zullen het zien!”

De gemeenschap protesteerde en rebelleerde tegen Mozes, Aäron, Jozua en Kaleb, maar vanuit Gods optiek rebelleerde de gemeenschap tegen God Zelf.

Dit is hoe ver de mens kan gaan wegens ongeloof!

Vers 26-38 – “²⁶Daarna sprak de HEERE tot Mozes en tot Aäron: ²⁷Hoelang zal Ik nog bij deze boosaardige gemeenschap blijven, die tegen Mij mort? Ik heb het gemor van de Israëlieten gehoord, waarmee zij tegen Mij morren. ²⁸Zeg tegen hen: Zo waar Ik leef, spreekt de HEERE, voorwaar, Ik zal met u doen zoals u ten aanhoren van Mij gesproken hebt. ²⁹In deze woestijn zullen uw dode lichamen vallen, te weten allen van u die geteld zijn, naar hun volledige aantal, van twintig jaar oud en daarboven, u die tegen Mij gemord hebt. ³⁰U zult beslist niet in dat land komen waarover Ik Mijn hand opgeheven heb, dat Ik u daarin zou laten wonen, behalve Kaleb, de zoon van Jefunne, en Jozua, de zoon van Nun. ³¹Uw kleine kinderen, van wie u zei: Zij zullen tot prooi worden van de vijand! hen zal Ik erin brengen; zij zullen dat land, dat u verworpen hebt, leren kennen. ³²Maar wat u betreft, uw dode lichamen zullen in deze woestijn vallen. ³³Uw kinderen zullen veertig jaar in deze woestijn rondzwerven, en zij zullen uw hoererijen dragen, totdat uw dode lichamen in deze woestijn vergaan zijn. ³⁴Overeenkomstig het aantal dagen dat u dat land verkend hebt, veertig dagen, voor elke dag een jaar, zult u uw ongerechtigheden dragen, veertig jaar lang, en u zult van Mij tegenstand ondervinden. ³⁵Ík, de HEERE, heb gesproken: Voorwaar, Ik zal dit doen met heel deze boosaardige gemeenschap, die tegen Mij samenspant. Zij zullen in deze woestijn omkomen, ja, zij zullen er sterven! ³⁶En de mannen die Mozes uitgestuurd had om het land te verkennen, en die, teruggekeerd, heel de gemeenschap tegen hem hadden doen morren door over het land een kwaad gerucht te laten uitgaan, ³⁷die mannen, die over dat land een kwaad gerucht hadden laten uitgaan, stierven ten gevolge van een plaag, voor het aangezicht van de HEERE. ³⁸Maar van de mannen die eropuit gegaan waren om het land te verkennen, bleven Jozua, de zoon van Nun, en Kaleb, de zoon van Jefunne, in leven.”

Nogmaals, God benadrukt hier dat de gemeenschap tegen God heeft gemord, dat het tegen God samenspant.

Wat mij opvalt is dat God zegt dat allen die 20 jaar oud en ouder zijn in de woestijn zullen sterven.

In de praktijk heb ik geleerd dat de meeste jonge mensen leergierig en kneedbaar zijn. Maar naarmate men ouder wordt, hoe meer eigenwijs en halsstarrig.

Het zijn ook vaak de eigenwijze oudere mensen die met ongeloof kampen.

Nu we dit verslag uit Israël’s geschiedenis als achtergrond hebben, laten we kijken wat God in het Nieuw Testament hierover zegt:

Hebreeën 3:1-12 – “¹Daarom, heilige broeders, deelgenoten aan de hemelse roeping, let op de Apostel en Hogepriester van onze belijdenis: Christus Jezus. ²Hij is getrouw aan God, Die Hem aangesteld heeft, zoals ook Mozes trouw was in heel Zijn huis. ³Want Christus is zoveel meer heerlijkheid waard geacht dan Mozes, evenals hij die het huis gebouwd heeft, meer eer ontvangt dan het huis zelf. ⁴Immers, elk huis wordt door iemand gebouwd, maar Hij Die dit alles gebouwd heeft, is God. ⁵En Mozes is wel trouw geweest in heel Zijn huis, maar als dienaar, om te getuigen van wat later gesproken zou worden; ⁶Christus echter is getrouw over Zijn huis als Zoon. Zijn huis zijn wij, als wij tenminste de vrijmoedigheid en de roem van de hoop tot het einde toe onwrikbaar vasthouden.⁷Daarom, zoals de Heilige Geest zegt: Heden, indien u Zijn stem hoort, ⁸verhard dan uw hart niet, zoals bij de verbittering, op de dag van de verzoeking in de woestijn. ⁹Daar hebben uw vaderen Mij verzocht; zij hebben Mij op de proef gesteld en Mijn werken gezien, veertig jaar lang. ¹⁰Daarom ben Ik toornig geworden op dat geslacht en heb gesproken: Altijd dwalen zij met hun hart, en zij hebben Mijn wegen niet gekend. ¹¹Daarom heb Ik in Mijn toorn gezworen: Mijn rust zullen zij niet binnengaan! ¹²Zie erop toe, broeders, dat er nooit in iemand van u een verdorven hart zal zijn, vol ongeloof, om daardoor afvallig te worden van de levende God;”

Ja, wij zijn door de genade gered door ons geloof in Jezus Christus, maar ook wij, anno 2016 zijn in staat om onze harten tegen God te verharden.

Ook wij zijn in staat om een verdorven hart vol ongeloof te hebben.

Ik begon vanmorgen met de vraag waarom God in het afgelopen jaar niet meer had gedaan in ons, onder ons en door ons heen.

Ik geloof dat God het antwoord op de vraag gaf vanuit Mattheüs 13:58 waarin staat: “⁵⁸En Jezus deed daar niet veel krachten vanwege hun ongeloof.”

Dus, nu is de vraag, ben ik zoals een Kaleb en Jozua of ben ik zoals een van de tien andere verkenners die uit ongeloof het werk van God heeft verhinderd?

Geloof ik in de Grote Opdracht? Geloof ik dat het Evangelie Gods weg is om tot het beloofde land te komen? Geloof ik dat ik persoonlijk verantwoordelijk ben voor het uitvoeren van de Grote Opdracht? Geloof ik in de voorganger, dat God hem geroepen en aangesteld heeft? Geloof ik dat God de voorganger leidt en visie geeft en hem gebruikt om onze kerk te helpen om de Grote Opdracht te vervullen? Geloof ik dat de voorganger een dusdanige relatie met God heeft waardoor hij in staat is om Gods stem en Gods wil te verstaan en deze te gehoorzamen? Geloof ik in de overige leiders die God over onze kerk heeft aangesteld?

Geloof ik dat God mij heeft geroepen om Hem te dienen? Geloof ik dat God mij kan en wil gebruiken? Geloof ik dat God veel meer kan en wil doen dan wat ik zelf voor mogelijk houd? Geloof ik dat God mij kan en wil gebruiken om mensen tot geloof te brengen? Geloof ik dat God onze kerk kan en wil gebruiken om een positief impact te hebben op onze samenleving? Geloof ik dat God alles onder controle heeft, al lijkt het er niet op?

Of, laat ik me leiden door wat ik waarneem met mijn zintuigen? Laat ik me leiden door wat ik zie, wat ik verneem, wat ik niet kan rijmen met mijn opvatting van hoe dingen horen te gaan? Laat ik me leiden door de omstandigheden, laat ik me leiden door de dingen die er gebeuren die dwars tegen mijn opvatting van de liefde ingaan? Laat ik me leiden door mijn emoties, mijn gevoel? Kortom, laat ik me leiden door mijn ongeloof?

Wij moeten een gemeente zijn waarin ieder persoon afzonderlijk het geloof van een Kaleb en een Jozua heeft, en dat ligt echt binnen handbereik!

Er is geen enkele reden waarom er in onze gemeente ongeloof hoort te zijn. Wij hebben Jezus Christus, het levende Woord, wij hebben de Bijbel, het geschreven Woord, wij hebben de Heilige Geest, die ons tot de volledige waarheid kan en wil leiden.

Het enige dat wij dan nog nodig hebben is een eerlijke en een nederige houding naar God toe.

De vader in Markus 9, wiens kind maanziekte had wilde geloven. In Markus 9:23 zei Jezus tegen hem: “²³Als u kunt geloven, alle dingen zijn mogelijk voor wie gelooft. ²⁴En meteen riep de vader van het kind onder tranen: Ik geloof, Heere! Kom mijn ongeloof te hulp.”

Dit is een eerlijke en een nederige houding. Hij belijdt dat hij gelooft, maar smeekt de Heere om zijn ongeloof te hulp te komen.

Dit is de remedie voor ongeloof: op Jezus zien, in Hem geloven en Hem vragen om je ongeloof tegemoet te komen.

Het verschil tussen het stuk ongeloof in deze man en het ongeloof van de tien verkenners uit Numeri is dat deze man wilde geloven en de tien verkenners niet.

Geloven is dus een kwestie van het willen. Sommige mensen willen gewoon niet geloven dat. . . Ik hoor vaak genoeg: “Ik kan niet geloven dat God. . .” of “Ik wil niet geloven dat God. . .” Je moet willen geloven.

Zoals ongelovige Thomas willen wij het eerst zien! Thomas die de opgestane Heer nog niet met eigen ogen gezien had geloofde de andere discipelen niet dat Jezus uit de dood was opgestaan, maar kijk wat Jezus tegen Thomas hierover te zeggen heeft:

Johannes 20:27-29 – “²⁷Daarna zei Hij tegen Thomas: Kom hier met uw vinger en bekijk Mijn handen, en kom hier met uw hand en steek die in Mijn zij; en wees niet ongelovig, maar gelovig. ²⁸En Thomas antwoordde en zei tegen Hem: Mijn Heere en mijn God! ²⁹Jezus zei tegen hem: Omdat u Mij gezien hebt, Thomas, hebt u geloofd; zalig zijn zij die niet gezien zullen hebben en toch zullen geloven.”

2 Korinthe 5:7 – “wij leven in een situatie van geloven, niet van zien.” (GNB)

Vanmorgen vieren wij het Heilig Avondmaal. Eenieder die Jezus Christus belijdt als Redder en Heere en die Hem wil navolgen mag hieraan deelnemen.

Het is goed om stil te staan bij het offer van Jezus Christus aan het kruis; dat Hij voor jouw zonden gestorven is waardoor het jou mogelijk gemaakt is om in geloof te leven met God.

Zoals Mozes en Aäron zichzelf neerwierpen op de grond voor God, kom vanmorgen tot God in alle nederigheid en vraag God om jou te vergeven van je ongeloof.

Praat met God, maak een nieuwe commitment aan God, maak een wilsbesluit om te willen geloven.

En zodra je er klaar voor bent, kom naar voren toe en neem de elementen van het Avondmaal.

Neem een moment om met elkaar en voor elkaar te bidden.

Vervolgens zullen wij de dienst afsluiten met lofprijs en aanbidding.